Hoe komt het toch dat we moeten leren om van onszelf te houden?

Hoe komt het toch dat we moeten leren om van onszelf te houden? Dat we moeten leren dicht bij onszelf te blijven? Worden we niet puur ge­boren? Wie kun je anders zijn dan jezelf? Nou dat zit zo: in de loop van je leven doe je zonder dat je het doorhebt allerlei programmering op. Programmering is een term die staat voor de set aan overtuigingen, normen, oor­delen en angsten die in vorige generaties vast en zeker hun nut hadden, maar die nu vooral beperkend werken. Deze programmering is opgesla­gen in je onderstroom, in jou, in de diepte. Het kost dus enige moeite om daar te komen. Ik noem dat het binnenwerk.

Oordelen

Je leert al vroeg hoe het leven werkt. Zo leer je oordelen: dit is goed, dat is fout. Je leert dat je hard moet werken om resultaat te bewerkstelligen. Je leert dat je lief moet doen om iets gedaan te krijgen. Je leert waar je bang voor moet zijn (of juist niet) en wie je kunt vertrouwen (of juist niet). Je leert hoe met je emoties moet omgaan (of juist niet). Je leert hoe je effectief communiceert (of juist niet). Je leert hoe je voor jezelf zorgt en naar jezelf en je lijf luistert (of juist niet). Je leert dat je – vaak – iets moet doen om te zorgen dat er van je gehouden wordt. Dit leer je van de voorbeelden in jouw leven, van je ouders allereerst, maar ook van je leraren, leidinggevenden, vrienden, kortom van iedereen die een voor­ beeldrol in jouw leven heeft gehad. En die hebben dat weer geleerd van de voorbeelden in hun leven. Ofwel we geven alles wat we zelf geleerd hebben door. Meestal gebeurt dit voornamelijk onbewust. We kopiëren gedrag. Gedrag dat veelal uit die onderstroom voortkomt. Gedrag dat niet voortkomt uit jouw pure zijn. Bij jou en mij mag dit stoppen, het onbewust doorgeven van program­mering. Want alles wat we nu in onszelf oplossen, geven we niet door aan de volgende generaties. Hoe fijn is dat?

Programmering ontleren

Het ontleren van programmering is een reis van bewustwording. Een reis van reflecteren en actie ondernemen. Dingen anders gaan zien en dingen anders gaan doen. En daarmee ga je het anders ervaren. Het is een reis in stapjes, want ontwikkeling verloopt in stapjes. Kleine stap­jes. Je kunt het zien als een trap, je hoeft alleen maar de volgende trede te overzien om een volgende stap te zetten. Hierdoor wordt het geen berg om tegenop te zien, het maakt de reis overzichtelijk en behapbaar. Je ziet tussentijds resultaat en zo blijf je gemotiveerd om door te gaan. Zo kun je deze reis naar zelfliefde ook aanpakken.

Dagelijks laten we ons nog steeds – veelal onbewust – lei­den door de verwachtingen die andere mensen van ons hebben, zodat we het goed kunnen doen.

Nu is het moment

Waarom is dit nu zo actueel, vraag je je misschien af? Historisch is het prima verklaarbaar waarom deze programmering er was. Het was hard nodig. En er was niet eerder ruimte om te deprogrammeren. Zo was er nog geen honderd jaar geleden oorlog in ons land, in een groot deel van de wereld zelfs. We moesten daarna ons land en onszelf wederopbou­wen. Overleven. Overeind blijven. We hebben toen geleerd dat we onszelf beschermen voor gevaar van buitenaf. We leerden dat we ons hoofd hard nodig hebben daarbij. Im­pliciet betekende dit dat we niet leerden op onszelf te vertrouwen. Nee, we legden dat vertrouwen buiten ons neer, zo leerden we blind te varen op instanties: de overheid, de dokter. Zij wisten wel wat goed voor ons was. Wij niet. Dagelijks laten we ons nog steeds – veelal onbewust – lei­den door de verwachtingen die andere mensen van ons hebben, zodat we het goed kunnen doen. Zodat we geaccepteerd en gewaardeerd wor­den, zodat we geliefd zijn. We hebben zomaar wat ‘zij’ willen boven wat ‘wij’ willen geplaatst. En daarmee hebben we onze vrijheid en onze kracht uit handen gegeven.

We hebben geleerd dat we vooral niet te gek moeten doen – afgezien van de seventies dan, waarin alles juist behoorlijk grenze­loos werd, eerder losgeslagen, met juist als effect dat we daarna weer teruggingen naar ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. We hebben op school geleerd dat we niet zo veel te willen hebben, het onderwijs wordt ons toege­diend zoals men denkt dat het goed is voor de gemiddelde mens. One size fits all. En ook op het werk is alles al bepaald voor ons. Er zijn functie­ beschrijvingen en beoordelingsgesprekken. We denken daarmee volledig de controle te pakken.

DOEN boven ZIJN

We leerden dat we op prestaties worden beoordeeld, want die zijn meet­baar. Er staat niet ‘zo veel goed’ op een proefwerk, maar ‘zo veel fout’. Vraag je naar hoe iemand op school gaat, dan bedoelen we of iemand goed presteert, goede cijfers haalt. De focus is gaan liggen op wat er fout gaat, want dat moet beter, dit fenomeen werkt nog lang door. Zo hebben we DOEN boven ZIJN verkozen. We leerden onze vuile was niet buiten hangen, wat een rem op onze natuurlijke openheid zette. We worden in organisaties aangenomen op basis van wat we voor werkervaring heb­ ben, in plaats van op onze talenten, motivatie en ambitie. We moeten bewijs laten zien om erkend te worden. We moeten een deel van onszelf thuislaten als we naar het werk komen, emoties en gevoelens horen daar niet thuis. Op het werk zijn we ‘slechts’ functionarissen. We trek­ken vaak een jasje aan. Een jasje dat ons niet altijd helemaal past. En dat begint steeds meer te schuren.

We zijn ver weggeraakt van wie we in de kern zijn: liefdevolle wezens die immens veel impact kunnen maken in de wereld met wie we zijn.

Kortom, we zijn nogal ver afgedreven van onze natuurlijke staat van zijn: dicht bij jezelf, open, eerlijk, vrij en liefdevol. We zijn ver weggeraakt van wie we in de kern zijn: liefdevolle wezens die immens veel impact kunnen maken in de wereld met wie we zijn. Als we die plek maar dur­ven innemen. Als we durven te gaan staan voor wie we écht zijn. Als we ons uitspreken, onze invloed pakken. Als we in lijn met onszelf leren leven en werken.

Maar het mooie is dat al deze programmering ook weer ongedaan kan worden gemaakt, zodat die natuurlijke staat van zijn vanzelf tevoor­schijn komt. Zoals Michelangelo zegt terwijl hij een beeldhouwwerk de ‘David’ aan het ‘maken’ is: ‘Ik haal slechts weg wat het NIET is.’ Je mag weghalen wat je NIET bent. In jou huizen alle antwoorden die je zoekt. Je bent er al!

En je bent al zo dapper dat je de uitnodiging tot zelfonderzoek aanneemt nu je dit leest. Dat je die immense zachte kracht in jezelf wilt aanboren. Want die is er, dat weet je, dat voel je. Ga je mee op reis, in jezelf? Breng zelfliefde in actie. Je bent van harte uitgenodigd. Je hebt nu de inleiding gelezen van mijn boek ‘Zelfliefde in actie’. Meer weten? Bestel dan mijn boek.